మరణ వరం

వ్యధల వధలతో వడిలిపోయిన  వెర్రి మనసు
ముడతల ముసుగులో దాగిన మాసిన మోము
దాక్కుని తిరిగిన వదలని చిత్తము
ఆపుకు  అరిచిన ఆగని దుఃఖము

ఎవడు లేడంటు బుర్రెoత   చెప్పిన
వినని మనసుకిపుడు తాట లేచింది

ఒల్లుకుళ్లబొడిచే అరిగిన ఎముకలు
చేసిన చేష్టల చెప్పు దెబ్బలై
తోసిన తప్పులు తిప్పలు పెట్టగ
నొసటన చెయ్యి మరి మరి బాదగా


మంచిమిత్రులను ముంచిన తీరు
నను నేను చూస్తే ఆగని కన్నీరు
బలమున్నంత వరకు నేనే రాజంటు
బలుపు తీరాక బాధలేనంటూ

ఏడ్పుగొట్టు బ్రతుకయ్యిందని ఏడ్చి ఏడ్చి
మొదటి నుండి ఉన్న ప్రకృతి వంక చూసి
ఎదో ఒకటి చేసి ఈ గురుతు  యాతన తీర్చమని
దీనంగా అర్థించిన కనులకు

పడగలు విప్పి పురులని దాల్చి
వేప మండల గాలులు రేపి
ఎలుగెత్తి ఒక పాటున నింగి విరిచి
ఒసగినది ఈ మరణ వరం

--క మ ర

కలిసి కట్టిన గూడు

వీడిపోని స్నేహామని ఊరంతా చెప్పేది

ఇంత ఆత్మీయత ఎక్కడా  లేదే అని నోరెళ్లబెట్టింది 

ఎంత ప్రేమో అని మెటికలెన్నో విరిగేవి 

అరికాలి లోన దిష్టిచుక్క కరిగేనేమో అనిపించేది   

ఇన్ని కళ్ళు మనకెందుకన్నావు 

కలిసి ఒక గూడు కడదామన్నావు 

పెంకులెన్నో తెచ్చాము తాటాకులు పేర్చాము 

సున్నాన్ని  అరగదీసాము మట్టికూడా తొక్కాము  

పక్కవూరిలో పనివాడు ఉన్నాడు 

మనఇంట్కి మంచి చేస్తాడు చూసివస్తానన్నావు 

తొక్కిన మట్టి ఎండకట్టిపోయింది 

పెంకులన్నీ బీటలు పట్టాయి 

మరొకడు వచ్చాడు వారం కలిసి తిరిగాడు 

ఊరంతా అదే మాట చెప్పింది 

ఈ సారి ఊరవతల వడ్రంగి అన్నాడు 

మరొక వారం చూసి ఆశ వదులుకున్నాను 

ఇంకెవరో ఇంకెవరో  వస్తూ పోయారు, ఊరు అదే సొల్లు చెప్పింది 

కంసాలి అన్నారు కుమ్మరి అన్నారు 

పదిరోజులన్నారు పక్షమన్నారు 

చీకటి పడేలోపు వస్తామంటూ నా కళ్ళు మూసారు 

నమ్మి నమ్మి నీరు గారి పోయాను 

నాఅంతట నేను గూడు కట్టదలచాను 

మట్టి తొక్కే నీళ్లలో కన్నీళ్లు కలిసాయి 

పగిలిన పెంకులు బాధతో అతికాయి 

రావన్న నమ్మకం పైకప్పు పేర్చింది 

ఎవరు లేరన్న శాశ్వతం గూడు  తలుపుగా మారింది  

లోపలికి వెళ్ళాను తలుపు మూసుకున్నాను 

ఎటు నుంచి వచ్చావో పరిగెత్తి వచ్చావు 

గబాలున ఘడియపెట్టి పరిగెత్తి పోయావు 

ఏడవాలన్న ఆలోచన రాలేదు 

బయటకంటె లోపలే నయమన్నఊసు  తప్ప
నీ తప్పు అనిపించలేదు 

ఇక మిగిలేది  ఇదే అన్న  ధ్యాస తప్ప 

ఈ కలసి కట్టిన గూడు లోన కలచి వేసిన గుదిబండనయ్యాను